Większość znaczących polskich opracowań dotyczących regionalizacji turystycznej Polski jest koncepcyjnie związana z tradycją geografii fizycznej, która skupia się na cechach krajobrazu. Z tego powodu ruch turystyczny traktowany jest jako czynnik mniej istotny, a cechy i atrakcje środowiska turystycznego są bardziej cenione. Powoduje to, że analizy funkcjonalne i przestrzenno-czasowe stają się trudne do przeprowadzenia. Autorzy w opracowaniu dotykają zatem problemu regionalizacji turystyki w Polsce na bazie statystyki ruchu turystycznego i infrastruktury turystycznej. Wyszczególniono 21 regionów, wśród których najważniejszymi są regiony przybrzeżne, karpacki i sudecki oraz cztery regiony pojezierza.
turystyka, ruch turystyczny, analiza ruchu turystycznego, region turystyczny
Durydiwka M. (2008), Przestrzenne zróżnicowanie funkcji turystycznej na obszarach wiejskich w Polsce, [w:] Gołembski G. (red.), Nowe trendy rozwoju turystyki, Wydawnictwo PWSZ, Sulechów, s. 399—408
Kondracki J. (1988), Geografia fizyczna Polski, PWN, Warszawa
Liszewski S. (2009), Przestrzeń turystyczna Polski. Koncepcja regionalizacji turystycznej, [w:] Współczesne problemy przemian strukturalnych przestrzeni geograficznej, Akademia Pomorska w Słupsku
Rak G. (2008), Przestrzenne zróżnicowanie poziomu rozwoju turystyki Polski w świetle nowych wskaźników funkcji turystycznej, [w:] Gołembski G. (red.), Nowe trendy rozwoju turystyki, Wydawnictwo Państwowej Wyższej Szkoły Zawodowej, Sulechów
Rak G., Pstrocka-Rak M. (2008), Przestrzenne zróżnicowanie rozwoju turystyki województwa dolnośląskiego w świetle wskaźników funkcji turystycznej, [w:] Staniewska-Zątek W. i in. (red.), Turystyka i rekreacja jako formy aktywności społecznej, Wielkopolska Wyższa Szkoła Turystyki i Zarządzania, Poznań
Walczak M., Bidłasik M. (2007), Obszary chronione w Polsce (pdf), Instytut Ochrony Środowiska, Warszawa
